De Executie
de zon gaat onder, de dag loopt ten eind het is druk op de markt, al zijn de koopjes voorbij het volk kijkt reikhalzend uit naar de show de ster op de dansvloer, voor een laatste slow als spil van
Zoveel Ondines
Zij, als een nimf zo mooi De mensenwereld is grauw en grijs Oordeelt licht en stopt haar in een kooi Wie verliest, betaalt de prijs Ze wil, ze wil zo graag, ze wil zo veel Ze wil, ze wil
Wilde Bloemen
Van den brem aan de spoorweg, waar ze oprees uit een zee zo geel als de zon en de maan Tot in het straatje, smal en donker Waarin zij verdween, terwijl ik op wacht moest staan Er bloeit altijd
Koortje voor jou
Na dat boek en de film, prezen ze hem de hemel in Hoe het kan verkeren, van min naar plus en plus meermin Toen hij met zijn staartvin aan de grote poort verscheen Wachtte daar een zwaardvis en weerklonk schoner
Tedoeme
O dat krink’lende wink’lende ding Trippelt over zijn hart Haar kopke rechtop, o zo flink ’t Is een meisken apart Ze stamt uit de bossen daar bij de rand van het dorp verzwolgen door de stad en haar duistere kant
Dood aan Alle Schrijvers
Soms worden ze geprezen gelauwerd en geëerd met dranken en met spijzen uitbundig gefêteerd door zoveel lof beladen, zachtjes gemousseerd verdrinken ze in bubbels en raken getroebleerd Toch is ’t een wet die gelden blijft Dood aan alle schrijvers… Vaak
Zonder titel
Mijn lief kan goed beesten nadoen, de geluiden en zo. Ik kan dat niet. Vreemd genoeg doet ze ook mij goed na. Het hele gamma, met beweging en al. Ik zou dat echt niet kunnen. Het lijkt onvoorstelbaar moeilijk en
Twijfels bij een oude foto
Bij ons thuis was de ene al wat zotter dan de rest: mijn broertjes, mijn moeder, de goudvis die zijn kringetje trok. Alleen mijn vader bleef behoorlijk nuchter, behalve als hij gedronken had en licht in de wind accordeon speelde,
St. Margaret’s at Cliffe
Op een bank in St. Margaret’s at Cliffe lijkt het alsof je kunt zien dat de aarde rond is. Een illusie natuurlijk. Onze wereld zou immers veel kleiner zijn en nog meer dichtbevolkt dan nu. We zouden op een dag
De jaren
Ze zijn meer dan een eeuw oud Daar mag hij niet bij stilstaan Haar knopjes, waar hij van houdt Gaan minder snel rechtop staan Zoveel minder kan zij aan Ze kijken naar wat er staat En het etalageraam Weerspiegelt hoe