Amsterdam & Eva

Zij pakt haar koffers zij vertrekt. Ze hebben elkaar in jaren niks gezegd. Het is niet fijn, plots ziet ze het eind. Als het op is, moet je weg. Hij werkt niet voor vrouw en kind. Hij trekt de deur

In den beginne was het woord Of was het ritme, een akkoord Stemmen gonsden door het dal Echo’s van zuid naar noord We waren allen zwart of rood En ja, we gingen toen al dood We voelden kriebels in het

  Het water staat weer aan mijn lippen Ik krijg niets binnen, ik verzuip Woorden klinken vals, ik lach te luid Ik raak er niet uit Mijn handen rusten op de reling Het water stroomt haveloos naar zee Haar blik

  Als ik de schaduw van je hond was Aan je voeten terwijl je kijkt Languit van op de sofa Tot je held bezwijkt Als ik de schaduw van je hond was Als jij dan mijn leiband neemt Blaf en