Dromen zijn niet altijd bedrog
Voor een nieuw album
Mieke Maai
Op de renbaan van haar lichaam In de sporen van haar Duizend soldaten met een stijve Warme, hete lijven Mieke Maai me maakt me Mieke Maai me maakt maakt maakt, ze maakt me Met haar mondje, met haar kontje
In het kasteel
Daar in die kamer, het was er zo warm Waar onder zijn blik, zij rilde Wenkte hij haar met één oogopslag Het was wat zij altijd wilde De liefde – ja, dat wordt gezegd Hij sprak geen woord. Zo
Zoveel Ondines
Zij, als een nimf zo mooi De mensenwereld is grauw en grijs Oordeelt licht en stopt haar in een kooi Wie verliest, betaalt de prijs Ze wil, ze wil zo graag, ze wil zo veel Ze wil, ze wil
Wilde Bloemen
Van den brem aan de spoorweg, waar ze oprees uit een zee zo geel als de zon en de maan Tot in het straatje, smal en donker Waarin zij verdween, terwijl ik op wacht moest staan Er bloeit altijd